چنین آدمی شده ام... چنین حکایتی دارم

بعضی‌ها برای خوردنِ نان آمده‌اند و بعضی برای تماشایِ نان- می‌خواهند که این سخن را بیاموزند و بفروشند. این سخن همچون عروسی‌ست و شاهدی‌‌ست.کنیزکی شاهد را که برای فروختن خرند، بر وی چه مِهر نهد و بر وی چه دل بندد؟ چون لذتِ آن تاجر در فروخت است. او عنین است، کنیزک را برای فروختن می‌خرد.او را آن رجولیت و مردی نیست که کنیزک را برای خود خرد. مُخنث را اگر شمشیرِ هندیِ خاص به دست افتد، آن را برای فروختن ستاند. یا کمانی پهلوانی به دستِ او افتد، هم برای فروختن باشد. چون او را بازویِ آن نیست که آن کمان را بکشد. و آن کمان را برای زِه می‌خواهد و او را استعداد زِه نیست:‌او عاشقِ زه است. و چون آن را بفروشد مخنث، بهای آن را به گَلگونه و وَسمه دهد. دیگر چه خواهد کردن؟ چون آن را بفروشد، بِه از آن چه خواهد خریدن؟

فیه‌مافیه

چیزها درست همان وقت که لازمشان دارم، پیدا می شوند

“ethics of belief”
The central question in the debate is whether there are norms of some sort governing our habits of belief-formation, belief-maintenance, and belief-relinquishment. Is it ever or always morally wrong (or epistemically irrational, or imprudent) to hold a belief on insufficient evidence? Is it ever or always morally right (or epistemically rational, or prudent) to believe on the basis of sufficient evidence, or to withhold belief in the perceived absence of it? Is it ever or always obligatory to seek out all available epistemic evidence for a belief? Are there some ways of obtaining evidence that are themselves immoral or imprudent?

با تشکر فراوان از آقا یاسر