ای حیات عاشقان در مردگی دل نیابی جز که در دل بردگی

ایه‌میتسو، سومین شوگون از خاندان توکوگاوا رغبت عجیبی به شمشیرزنی داشت. علت این حرارت در تمرین شمشیر اما دلیری و جنگ آوری نبود. شوگون جوان در قلبش از مرگ هراس غریبی داشت. شبها کودکی ناآرام و ناایمنش در قامت رویاهایی که در آنها سرش را از دست می داد، به سراغش می‌آمد. پدر و مادرش برادر کوچکترش را دوست تر می‌داشتند و شکوه و هوش و قابلیت برادر کوچکتر را برای جانشینی شوگون مناسب‌تر می‌دانستند. این بود که برادر بزرگتر هر لحظه در انتظار مرگی بود که راه برادر کوچک را به فرمانروایی باز کند.

سومین شوگون به قدرت رسیده بود. در زمانه آرامی زندگی می‌کرد که خبری از شورشها و جنگها در آن نبود با این حال جانش از ترس مرگ چون درخت بیدی در باد می‌لرزید.برای غلبه به این دشمن ناپیدا بود که دایم تمرین شمشیر می کرد تا قدرت، هراس را کنار بزند. خاندان یاگیو- صاحبان فن شمشیر یاگیو- شین کاگه- ریو - معلمان شمشیر شوگونهای توکوگاوا بودند. روزی شوگون سوم برای محک زدن مهارتش درخواست کرد که با پسر دوم یاگیو مسابقه شمشیر بدهد.

وقتی شوگون شمشیرش را بالا برد، پسر جوان گاردش را رها کرد. آرام و آسوده چون درختی بر کناره دریاچه‌ای ایستاد. شوگون شمشیر چوبی‌اش را فرود آورد. پسر تکان نخورد. عصبانیت شوگون را در خود فروکشید. چندان شمشیر را بالا برد و فروآورد که هر بار صدای استخوانهای پسر شنیده می‌شد اما لبخندش را ترک نمی‌کرد. شوگون از خودش می‌پرسید آیا من را ضعیف می بیند؟ آیا هنوز ضعیفم؟ موهای بلند پسرک در باد می‌رقصید و اندامش به تردی درخت بیدی به چشم شوگون می‌آمد. شوگون عاقبت خسته و نفس زنان نشست.

فردا روز، شوگون بزرگ خاندان یاگیو را به حضور خواست و دستور داد تا به او راز بدل کردن بدن آدمی به فولاد آبدیده را بیاموزد همان طور که پسرک توانسته بود چنین کند. پدر پسرش را خواست و گفت شوگون در این اشتباه است که تو بدنی از فولاد داری، از اشتباهش درآر. پسر به آرامی کیمونویش را گشود و بالاتنه‌اش را آشکار کرد. جای ضربات شمشیر چوبی بدنش را رگه رگه کرده بود و از شدت درد در تب می سوخت.

 نفس شوگون بند آمد. ترسی که او را به راه جنگجو کشانده بود به شکل اشک بر پهنای صورتش جاری شد. یاگیوی پدر سر بر زمین سایید. او معنی اشکها را نمی‌دانست اما برای شوگون گفت که به نظرش آنچه پسر می‌خواسته به شوگون بفهماند این بوده که گاهی مرده‌ها بر زنده‌ها پیروز می شوند. که این مردگی پسر بوده که بر شمشیر او فائق آمده...  در لحظه ای که پسر برابر شمشیر شوگون ایستاده‌بوده‌است به این فکر کرده که چه باید بکند؟ بجنگد و بگذارد شوگون به راحتی شکستش دهد یاشمشیر را از دست شوگون درآورد و مغلوبش کند؟ اما هیچ کدام اینها را نپسندیده چون هر کدام نوعی از تملق بوده‌اند. آنها که به راه شمشیر می روند نباید که از آن برای تملق سود جویند چرا که شمشیر به معنای زندگی یا مرگ است و پسر در آن لحظه مرگ را اختیارکرده‌است.

شوگون اشک بار رو به پسر کرد که پس نبرد ما چه معنایی برای تو داشت؟ پسر به سختی زبان گشود که به معنی مرگ یا پیروزی بود. شوگون پرسید آیا نه این است که ما از شمشیر برای پس زدن مرگ استفاده می‌کنیم؟ آیا ما با فرار از چنگال مرگ قوی نمی‌شویم؟ پسر سر بلند کرد. لبخند عجیبش را نمایان کرد و گفت زمانی هست که آدمی باید بی‌بیم و تردید مرگ را در آغوش بگیرد.

آن لحظه دری به شوگون گشوده شد. دانست که آنها که به راه شمشیر می‌روند نه در انتظار و رویاروی مرگ که به واقع مرده‌اند. آن کس که مرده است دیگر نمی‌میرد. در لحظه انتخاب قرار نمی‌گیرد چون که پیشاپیش انتخاب کرده‌است... مرده‌است.

شوگون خندید. از برابر پسر و پدر سر فروآورده گذشت و گفت: پسر!... گمان نکنم مردی که بر تو دست یازید دیگر هرگز خواب ببیند.

ترجمه خیلی خیلی آزادی از یک مانگا برای محبوب